Osnovna podela keramičkih proizvoda je na sinterovane i nesinterovane, gde u prvu grupu spadaju porcelan i dekorativna keramika, a u drugu luksuzne italijanske pločice izrađene po starinskoj metodi kao što je fajans i majolika i građevinska keramika (cigla i crep). Sva podna i zidna keramika koju možete naći u prodaji je sinterovana. Keramika se peče u tunelskim pećima, u kojima, krećući se po pokretnoj traci, prvo ide na predgrevanje, zatim glavno pečenje na temperaturi od 950 pa sve do 1300 stepeni (zavisno od tipa pločica koje hoćemo da dobijemo) i na kraju na hlađenje. Kada prođe kroz sve faze obrade, keramika se na kraju može još i glazirati radi dobijanja glatke, sjajne površine. Glaziranje se vrši prskanjem, umakanjem pločica u glazuru ili prolaskom pločica kroz „zavesu“ od suspenzije glazure, a svrha glaziranja je poboljšavanje opšteg vizuelnog utiska finalnog proizvoda. Nisu, međutim, sve pločice obavezno glazirane. Načelno postoje četiri velike grupe u koje možemo razvrstati keramičke pločice, rukovođeni temperaturom pečenja, brojem pečenja, faktorom glaziranosti, procentom upijanja vode tj. poroznošću i, na kraju, namenom.
